Ao igual que outras rapaces nocturnas, as curuxas poseen unha visión moi aguda, sobre todo en condicions de pouca luz. Os seus ollos, poren, manteñense fixos, polo que teñen que rotar o pescozo para seguir o movemento dos obxetos. De feito, conseguen xirar a cabeza ata 270 grados, e eso sen que se resintan os seus tendons e sen que se compriman excesivamente os seus vasos sanguíneos, polo que non se interrompe o suministro de sangue ao cerebro.
Descubriuse, por exemplo, que unha das principais arterias que nutren os sesos destos animais pasa a través dunhas cavidades nas vértebras dez veces máis grandes ca o propio vaso sanguíneo. No espazo que queda formanse bolsas de aire que permiten que este se mova sen problemas cando o ave retorce o pescozo.
A forma na que están dispostas as súas catorce vértebras cervicais favorece esta prodixiosa flexibilidade, na que tamén influe o feito de que só contan cun punto de articulación entre o cráneo e a primeira vértebra, o que se coñece como cóndilo occipital.